Sjáið umfjöllun um þá feðga í  DV, Ríkisútvarpinu og Pressunni. Þarna kemur fram að þeir hafi stolið verksmiðjunni með glæpsamlegum hætti af Ingimari í Rússlandi og hefst auðssöfnun þeirra þar en þeir voru teknir með til Rússlands slyppir og snauðir af gæsku Ingimars og launuðu þeir honum greiðann með þessum ótrúlega hætti, svo að undun sætir og vart annað eins að finna í sögu þessarar þjóðar. Þá er ein sögupersónan í Samson hópnum auðvitað Magnús Þorsteinsson og er einnig fjallað um þátt hans í þessu bralli. Þessar ásakanir og gögnum hafa þeir ekki neitað svo ég viti.

Lesið skjölin í viðhenginu. Þau fjalla um Ingimar H. Ingimarsson, Björgólf Thor Björgólfsson og Börgólf Guðmundsson og segja þá sögu sem að ofan greinir auk þess kemur vitanlega við sögu Magnús Þorsteinsson. 

Fyrirsögnin er úr frábærri blaðagrein Jóns Magnússonar hæstaréttarlögmanns sem birtist í Morgunblaðinu í dag, 24. febrúar 2015.

Hér er grein Jóns í heild sinni :

„Kaupþing fékk 500 milljóna evra neyðarlán frá Seðlabanka Íslands (SÍ) 6.10. 2008. Öllum sem sátu á Alþingi mátti vera ljóst að mjög var þrýst á það af ýmsum hagsmunaaðilum og ríkisstjórn að SÍ veitti Kaupþingi lánið. Öllum var einnig ljóst að miklu skipti að einn af stóru viðskiptabönkunum lifði af bankakreppu. Þess vegna var lánveitingin talin áhættunnar virði.

Seðlabankinn veitti lánið að fengnum upplýsingum frá stjórnendum Kaupþings, sem að hluta til voru rangar, og tók veð í nánast öllum hlutum í FIH bankanum í Danmörku til tryggingar endurgreiðslu lánsins. Þegar Bretar settu hryðjuverkalög á Ísland og bankann Singer og Friedlander í eigu Kaupþings varð ekki við neitt ráðið. Kaupþing fór í slitameðferð.

Stjórnarandstaðan og fréttamiðlar, m.a. fréttastofa RÚV, virðast haldin þeirri þráhyggju að símtal milli þáverandi forsætisráðherra, Geirs H. Haarde, og þáverandi seðlabankastjóra, Davíðs Oddssonar, skipti einhverjum sköpum varðandi lánveitinguna.

Í Reykjavíkurbréfi Morgunblaðsins 22.2. sl. er fjallað um þá staðreynd að ríkisstjórn Geirs H. Haarde og Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur var áfram um að lánið yrði veitt. Enfremur að þeir sem tóku við í Seðlabankanum beri ábyrgð á meðferð veðsins og endurheimtum lánsins.

Viðbrögð stjórnarandstöðu og fréttamiðla við þessum upplýsingum hafa verið með ólíkindum. Enn eru settar fram upphrópanir um símtal milli Davíðs Oddssonar og Geirs H. Haarde og síðan gert mikið úr því að Seðlabankinn beri ábyrgð á lánveitingunni eins og það liggi ekki ljóst fyrir.

Hefði Davíð Oddsson og sambankastjórar hans í SÍ ekki haft víðtækt samráð við ráðandi aðila í þjóðfélaginu um veitingu lánsins þá hefði það verið óeðlilegt miðað við þær alvarlegu aðstæður sem blöstu við. Þá er spurningin hvort rangt hafi verið að veita lánið gegn því veði sem SÍ tók? Miðað við aðstæður á þeim tíma og þær upplýsingar sem fyrir lágu, þá var það ekki.

Það sem mestu máli skiptir er að SÍ gat fengið lánið endurgreitt að fullu í september 2010. Tjón skattgreiðenda vegna neyðarlánsins til Kaupþings hefði þá ekkert orðið. Þannig greinir viðskiptablað Berlingske Tidende og Morgunblaðið og raunar fleiri miðlar frá því þann 17.9. 2010 að tvö tilboð hafi verið gerð í hlutabréf í FIH-bankanum. Annað tilboðið hefði tryggt endurgreiðslu 500 milljóna evra neyðarlánsins að fullu. Ef Már Guðmundsson, bankastjóri SÍ, hefði fallist á það tilboð þá hefði tjón SÍ og skattgreiðenda ekkert orðið af veitingu neyðarlánsins. Samkvæmt fréttum fjölmiðla ákvað Már Guðmundsson að taka áhættu og fallast á annað tilboð þar sem hluti neyðarlánsins var endurgreiddur, en SÍ tók síðan áhættu af gengi danska skartgripafyrirtækisins Pandóru varðandi eftirstöðvarnar þannig að skilanefnd Kaupþings gæti þá hugsanlega fengið einhverja fjármuni í sinn hlut. SÍ undir stjórn Más ákvað því að taka áhættu án ávinnings nema þá fyrir þriðja aðila. Þetta virðist hafa verið gert án samhliða kröfu til þess, að slitabúið myndi ábyrgjast greiðslu þess sem ekki fengist greitt af láninu.

Með þessari ákvörðun setti Már Guðmundsson hagsmuni skattgreiðenda í hættu. SÍ gat aldrei fengið meira en sem nam andvirði neyðarlánsins og eini aðilinn sem gat hagnast á þessari ráðstöfun var skilanefnd Kaupþings.

Það þarf ekki að rannsaka neitt eða hlusta á símtöl. Málavextir liggja ljósir fyrir. Í fyrsta lagi þá var um eðlilega lánveitingu að ræða til Kaupþings með neyðarláninu upp á 500 milljónir evra miðað við aðstæður. Í öðru lagi gætti SÍ þess að taka fullnægjandi veð og í þriðja lagi þá virðist núverandi bankastjóri SÍ hafa teflt hagsmunum bankans í hættu með því að taka ekki tilboði um sölu veðsins í september árið 2010 sem tryggt hefði fulla endurgreiðslu neyðarlánsins. Niðurstaða þess ræðst ekki endanlega fyrr en í árslok 2015.

Mér er það ráðgáta að fjölmiðlar og stjórnmálamenn þessarar þjóðar skuli ekki gera sér grein fyrir jafn einföldum staðreyndum og greina aðalatriði frá aukaatriðum og átta sig á hver er Svarti Péturinn í spilinu.“

Hérna set ég inn frétt Þorfinns Ómarssonar um fund ráðherraráðs Evrópusambandsins 12. desember 2012 og var birt á pressunni.is og er þetta vefslóðin : 

http://eyjan.pressan.is/frettir/2012/12/12/radherrarad-esb-adildarvidraedur-ganga-vel-en-island-tharf-ad-samthykkja-allan-lagabalk-esb/

 Hér kemur pistillinn :

„Ráðherraráð Evrópusambandsins ítrekar að Ísland verði að samþykkja og innleiða allan lagabálk Evrópusambandsins við mögulega inngöngu í sambandið. Þá telur ráðið íslenskum stjórnvöldum hafa tekist vel við stjórn efnahagsmála og að aðildarviðræður Íslands og ESB gangi almennt vel.

Utanríkisráðherrar ESB-ríkjanna funda hér í Brussel þessa dagana, en þeir fara með stækkunarmál af hálfu ráðherraráðsins, sem er sameiginlegur vettvangur ríkisstjórna aðildarríkjanna 27. Í kafla um stöðu aðildarviðræðna við Ísland fagna ráðherrarnir „góðum árangri í aðildarviðræðum undanfarið ár“ og vekja athygli á að viðræðurnar endurspegli hina sérstöku stöðu Íslands innan Evrópska efnahagssvæðisins og Schengen.

segir í ályktun þeirra. Ráðherrarnir telja aðild Íslands falla vel að sameiginlegum hagsmunum Íslands og ESB og styðja framhald viðræðna í samræmi við fyrri áætlanir.

Þá eru ráðherrarnir „sáttir við efnahagslegan viðsnúning Íslands og framþróun í íslensku efnahagslífi“ og telja að Ísland ætti að standast efnahagslegt álag, svo fremi sem efnahagsmálum þjóðarinnar „verði áfram stýrt með viðeigandi efnahagsaðgerðum og endurbótum,“ eins og segir í ályktuninni.

Auk þess er lýst yfir ánægju með aukna upplýsta umræðu um aðildarviðræður Íslands og ESB.

Segja nei við Serbíu og Makedóníu

Þá vilja ráðherrarnir enn ekki hleypa aðildarviðræðum ESB við Serbíu og Makedóníu af stað, en bæði ríki hafa formlega sóst eftir aðild. Ákvörðun um Serbíu var frestað a.m.k. til vors, eða þar til framkvæmdastjórn ESB vottar að Serbir hafi komið samskiptum sínum við Kosovo í viðunandi horf. Ný og þjóðernissinnuð stjórnvöld í Serbíu hafa byrjað átök að nýju í Kosovo, sem setur aðildarumsókn þeirra í uppnám.

Svipaða sögu er að segja af Makedónum, sem hafa átt í erjum við gríska granna sína í suðri.

Tyrknesk stjórnvöld eru einnig gagnrýnd í ályktuninni, en viðræður við Tyrki hafa verið í frosti undanfarin ár, þó þeim hafi ekki verið slitið formlega. Eru Tyrkir m.a. gagnrýndir fyrir að hafa stungið fréttamönnum í fangelsi, slíkt verði aldrei unað innan Evrópusambandsins.

Þorfinnur Ómarsson, Brussel“ 

Predikarinn má eigi bindask.  Hér er birtur frábær pistill ofurblaðamannsins Agnesar Bragadóttur um Ólaf Ragnar Grímsson sem var birtur í Morgunblaðinu 25.10.2009 :

    Agnes segir :

„Er Ólafi Ragnari Grímssyni sjálfrátt ?

Í hvert skipti sem ég hef vikið svo mikið sem einu orði að Ólafi Ragnari Grímssyni, forseta Íslands, í pistlum mínum hefur slíkt kallað á mikil viðbrögð, bæði neikvæð og jákvæð – einkum þó jákvæð. Ég hef fundið að um land allt á ég skoðanasystkin, þegar ég held því fram að þjóðin sé fyrir margt löngu búin að fá sig fullsadda á lýðskrumi, yfirborðsmennsku og tvískinnungi forsetans, og það sé nánast óbærileg tilhugsun að forsetinn ætli sér að hengslast í embætti í næstum heil þrjú ár í viðbót. Skoðanasystkin mín eru há sem lág, sauðsvartur almenningur og þjóðþekktir einstaklingar, og sama máli gildir um hin, sem eru algjörlega á öndverðum meiði við mig, í mínu mjög svo takmarkaða áliti á forsetanum. Þessu finnst mér rétt að halda til haga strax í upphafi.

Vegna hinna sterku viðbragða sem gagnrýni á forsetann virðist vekja hef ég einatt eftir forsetaskrif, sem nota bene hófust af minni hálfu hér á síðum Morgunblaðsins sumarið 1996, þegar Ólafur Ragnar var kosinn forseti, hugleitt að nú væri nóg komið. En svo gerir forsetinn alltaf nýtt og nýtt axarskaft, aftur og aftur. Því sjáið þið enn eina kveðju mína til ábúandans á Bessastöðum, lesendur góðir, og ég lofa engu um að hún verði sú síðasta.

Það sem kveikti í pirringsstöðvum heilans að þessu sinni voru orð og æði forsetans, fyrst í Spegli Ríkisútvarpsins fyrir rúmri viku, hinn 16. október, og svo aftur í viðtali við Sölva Tryggvason á Skjá einum á miðvikudagskvöldið í þessari viku.

Í viðtali Kristins Hrafnssonar fréttamanns í Speglinum við forsetann tókst Kristni með herkjum að skáskjóta inn örfáum spurningum um þá hörðu gagnrýni sem forsetinn, helsta klappstýra útrásarvíkinganna undanfarin ár, hefur mátt sæta. Orðavaðall forsetans snerist einkum um þann samhug, velvilja, jákvæða áhuga, samveru, gleði og samhjálp, sem hann hefði orðið var við hjá fólkinu í landinu á undanförnum 12 mánuðum. Loksins þegar forsetinn vék svona í eins konar framhjáhlaupi að ítrekaðri spurningu Kristins um þá hörðu gagnrýni sem hefði beinst að honum sagði forsetinn orðrétt: „Ja, það hljómar kannski skrýtið að svara þessari spurningu neitandi, en ef ég á að svara henni sannleikanum samkvæmt, þá er bara svarið nei.“

Jahá! „Sannleikanum samkvæmt“ sagði forsetinn. Veit hann hvað er að svara sannleikanum samkvæmt? Er forsetinn algjörlega sambandslaus við fólkið í landinu, eða kann hann ekki að skammast sín?

Ég hallast að því að Ólafur Ragnar sé hvorki blindur né heyrnarlaus, þannig að svar mitt við eigin spurningu er: Ólafur Ragnar kann ekki að skammast sín.

Aðeins síðar í Spegilsviðtalinu sagði Ólafur Ragnar: „Ég vík mér ekkert undan gagnrýni hvort sem hún birtist í persónulegum samskiptum eða annars staðar. En það er eins satt og ég get best greint frá að þegar er farið eins og ég hef gert... þá verð ég ekki var við þessa gagnrýnisöldu eða þennan hamagang út í forsetaembættið eða mig.“ Hið sanna er, að Ólafur Ragnar víkur sér alltaf undan gagnrýni, drepur henni á dreif og talar um A þegar gagnrýnendur spyrja hann um B. Í viðtali Sölva við forsetann á Skjá einum kom þetta eiginlega enn betur í ljós en í Speglinum.

Ég hvet lesendur sem „misstu“ af Speglinum hinn 16. október sl. að hlusta á hann á fréttavef RÚV og sömuleiðis hvet ég þá til þess að horfa og hlusta á viðtal Sölva við forsetann miðvikudagskvöldið 21. október sl. á heimasíðu Skjás eins. Dæmi svo hver fyrir sig.

Ólafur Ragnar Grímsson, ein helsta klappstýra útrásarvíkinganna, sem hefur á kostnað banka og stórfyrirtækja ferðast í einkaþotum þeirra, þegið fríðindi og veislur af sömu mönnum, flutt makalausar þjóðremburæður út um allan heim um hina glæstu bankamenn sem allt kunnu öðrum betur, verið umfjöllunarefni í gríðarlegum lofgjörðardoðranti Guðjóns Friðrikssonar um forsetann – doðranti sem vitanlega var fjármagnaður af hinum föllnu einkabönkum, er enn við sama heygarðshornið. Hann var í góðri trú. Hvar værum við stödd hefði forsetinn verið í vondri trú?!